De kerstvakantie. Ik was eraan toe. Wij waren eraan toe. Maar waaraan toe dan precies? Dat is een vraag die de afgelopen dagen door mijn hoofd speelde. Want dít was in ieder geval niet waar ik aan toe was. Vier tot vijf mensen in een kleine ruimte en geen ontsnappingsmogelijkheid. Een escaperoom zonder oplossing.

Ik loop voor de zoveelste keer tijdens een zogeheten ‘bila’ door onze wijk. Oordopjes in de oren, telefoon in de jaszak en dan praten in de luchtledige. Ik heb een belangrijke missie: ‘stappen’ halen en dat combineer ik met ouwehoeren en luisteren. Dat mag, van de baas. Iedereen uit mijn team doet het. Niet werkende voorbijgangers kijken argwanend, afkeurend of vol medelijden mijn kant op. Wat zouden ze van me denken? Zouden ze een naam voor me hebben? Ik heb namelijk wel namen voor opvallende buren.

Ik luister. Niks helemaal niks. Stilte in huis. Stilte om me heen. Het lijkt alsof mijn omgeving op mute is gezet. Heb ik ergens per ongeluk op geklikt? Nee, het is een echte, oprechte stilte. Ik ben alleen in huis. Een moment waar ik alweer zolang naar uitkeek. En nu? Nu is die stilte bijna eng. Alsof ik moet afkicken van geluid.

Maandag fietste ik naar mijn nieuwe werk. Ja, je leest het goed: náár mijn werk. Dat mocht voor één keer, omdat ik nieuw was. Op mijn tweewieler koerste ik door de stille binnenstad van ‘s Hertogenbosch. Ik werd er bijna emotioneel van. Ongekend, die pure stilte. Even leek het als vanouds. Alsof de winkels gewoon nog gesloten waren, omdat het nog geen tijd was om de deuren te openen. Alsof de stad langzaam zou ontwaken.Ook het kantoor leek net echt. Ik stalde mijn fiets en deed mijn mondkapje op. Zelfverzekerd stapte ik de draaideur in. Er was geen rook, maar een seconde later voelde het alsof ik bij Henny Huisman uit de magische lift kwam. Ik werd ontvangen door een vrolijke dame bij de receptie die duidelijk ook behoefte had aan een praatje. Ze legde me het volledige horecabeleid uit, vertelde me tot in detail over de geheime route naar de fietsenkelder en gaf me mijn eigen toegangskaart tot de attractie: Kantoorpand The Ride.

Ik kan ongekend goed vulkanen maken van zand. Dat ontdekte ik in onze quarantainezandbak. Graven, formeren, uithollen, perforeren. En dan met beleid water in het grote gat gieten. Als je het goed doet, zakt het water geleidelijk. Tot het die perfecte, licht hellende tunnel bereikt. Dan is er geen houden aan. Borrelende blubber overspoelt het omringende land. En zo geschiedde. 

De school is onlangs weer gestart en ik heb een beetje hetzelfde gevoel als wanneer ik terugkom van een festival. Een festival dat twee maanden heeft geduurd. Het was gezellig en ik houd er warme herinneringen aan over. Maar echt uitgerust? Nee, ik ben kapot.

Sinds deze week heb ik vier nieuwe collega’s. Vier is best veel. Normaal gesproken zou ik hun namen niet onthouden, maar in dit geval weet ik wel ongeveer wie wie is. Ik kende het bonte gezelschap ook al naast het werk. Eerlijk is eerlijk.

‘Alle kleuters mogen hun fiets versieren. Daarna fietsen zij met de versierde fiets over het schoolplein.’

De druppels sijpelen over het raam. Het fluitje klinkt. Langzaam trekt het perron aan me voorbij. Ik doe mijn oordopjes in en laat de wereld om me heen even voor wat het is. De wereld mij helaas niet. In mijn ooghoeken wiebelt een grijze vlek. Na een minuut negeren, geef ik het op. Een verwarde vrouw playbackt tegen me. Ze lijkt een prangende vraag te hebben dus ik keer weer even terug uit mijn cocon. ‘Is die stoel naast u bezet?’ Verbaasd kijk ik naar de lege stoel rechts van mijn. ‘Uh, nee.’

Eén keer per week ben ik fitmom. Ik wurm me dan in een legging van zwempakkenspul en een fluoriserend roze shirt. Dat is hoe een serieuze sporter er uitziet, denk ik. In die sportoutfit doe ik nog even snel de afwas, poets ik hier en daar een kindergebitje en gooi ik het afval weg. En dan ga ik erop af.

‘No diving!’ Boos kijkt de Italiaanse badmeester me aan. Hij is 16, maar neemt zijn taak serieus. Duiken? Ik kan niet eens duiken. Ik maakte een bommetje om indruk te maken op twee kleuters. ‘I was jumping, not diving’, probeer ik nog ter verdediging. ‘No jumping!’, snauwt de puber streng.

Ik heb een nieuwe baan met de beste arbeidsvoorwaarde die ik me wensen kan. Ik kan op de fiets naar mijn werk. Het bevalt me erg goed, zo’n frisse neus en het gevoel dat ik spieren heb. Maar het klinkt op papier wel ietsiepietsie beter dan het in werkelijkheid is. En dat zit hem niet zozeer in de activiteit fietsen. De nevenactiviteiten besmetten mijn gevoel van vrijheid enigszins. Nieuwe logistieke vraagstukken steken namelijk de kop op.