Wandelbila

Ik loop voor de zoveelste keer tijdens een zogeheten ‘bila’ door onze wijk. Oordopjes in de oren, telefoon in de jaszak en dan praten in de luchtledige. Ik heb een belangrijke missie: ‘stappen’ halen en dat combineer ik met ouwehoeren en luisteren. Dat mag, van de baas. Iedereen uit mijn team doet het.

Niet werkende voorbijgangers kijken argwanend, afkeurend of vol medelijden mijn kant op. Wat zouden ze van me denken? Zouden ze een naam voor me hebben? Ik heb namelijk wel namen voor opvallende buren.

Zo woont in onze buurt ‘De schreeuwende man’. Hij heet niet echt zo natuurlijk, maar zo noemen wij hem. Hij heeft Gilles de la Tourette. En als je hem tegenkomt, maakt hij regelmatig een hard, brullend geluid. In zijn voortuin prijkt een laafachtige, hij rookt als een ketter en tussen het schreeuwen door zegt hij altijd vriendelijk goededag.

Ook een beroemde buurbewoner was ‘De man met het hondje’. Er zijn meerdere mannen met honden, maar deze meneer liep de hele dag door met zijn hondje. Voor mijn gevoel 24 uur per dag. Hij had dezelfde tred als zijn trouwe viervoeter, groette iedereen vrolijk en maakte het liefst even een praatje. Het hondje ging dood en de man verhuisde. Ik weet niet hoe het nu gaat met de man zonder het hondje. Maar de herinnering leeft voort.

En nu loop ik hier dus. Meerdere keren per dag. De thuiswerkende kantoorzombie. De vrouw zonder vrienden of de vrouw met denkbeeldige collega’s. Het is niet zo dat échtheid van mijn collega’s aan de andere kant van de lijn, mijn uitstraling ten goede komen. Want het blijft een raar gezicht: een voor zich uit blatende vrouw. Af en toe lachend, af en toe stotterend, omdat ze haar zogenaamde collega’s niet wil interrumperen.

Ik ben ook een beetje door de rondjes heen merk ik. Ik weet inmiddels exact binnen hoeveel tijd ik welke straten kan doorkruisen tijdens mijn zombieloopje. Het kan best zijn dat ik dezelfde huizen meerdere keren per dag passeer.

Ooit zag ik een programma van de BBC waarin ze katten een zendertje om hadden gedaan. Sommige katten bleven dicht bij huis, andere soortgenoten legden kilometers af, maar er was altijd een duidelijk patroon. Herhalende routes. 

Bij mij zal je altijd rondjes zien. Ik vind omkeren en dezelfde weg teruglopen zo’n zwaktebod. Als je loopt, loop je een rondje. Maar ook rondjes worden saai. Ik heb ook geprobeerd mijn rondjes op te leuken door een stop bij de bakker of bij de supermarkt, maar dat is blijkbaar dan weer niet de bedoeling tijdens een bila. Loopbila’s doe je op straat, in je eentje. Lopen, is werken. Boodschappen doen, is vrije tijd.

Ik moet zeggen dat het ook niet heel handig is als je de ‘beurt’ krijgt in een teamsvergadering als net het brood door de snijmachine gaat. En pratend door de supermarkt lopen levert ook gekke situaties op. Bejaarden die denken dat je tegen ze praat en gaan reageren op vraag die je aan een collega stelt. Voor je het weet, ben je ineens in twee gesprekken beland en doe je het voor niemand meer goed.

Het is voor mij best gevaarlijk; zo’n wandelende teamsvergadering. Als je heel mindful wandelt, hoor je de vogels en zie je de takjes aan de bomen. Ze komen echt binnen. Bij mijn is er niets mindfuls als ik lopend vergader. Ik hoor sowieso niets, want ik heb vacuüm zuigende pur in mijn oren. En ik zie werkelijk niets. Zien en vergaderen tegelijk is niet aan mijn hersenen besteed. Het is werkelijk een wonder dat ik nog niet plat gereden ben of verdronken ben in de buurtsloot.

Het is dus raar gedrag. Maar wat is de oplossing? Geen idee… Als ik niet meer wandel tijdens de teamsvergaderingen word ik één met de eetkamerstoel en bouw ik een levenslang vitamine-D-tekort op. En, van wereldbelang, ik haal mijn stappen niet.

Ik blijf mijn patroontjes dus maar lopen en schreeuw een keer terug naar de brullende buurman. Misschien koop ik nog een geit als aanvulling op alle gekheid. Dan word ik echt een buurtlegende. ‘Och kijk, daar is ze weer, de schreeuwende, voor zich uit starende vrouw op een geit.’ 

Wandelend vervolg ik mijn weg naar onsterfelijkheid in mijn eigen wijk.