Mute-dag voor mama

Ik luister. Niks helemaal niks. Stilte in huis. Stilte om me heen. Het lijkt alsof mijn omgeving op mute is gezet. Heb ik ergens per ongeluk op geklikt? Nee, het is een echte, oprechte stilte. Ik ben alleen in huis. Een moment waar ik alweer zolang naar uitkeek. En nu? Nu is die stilte bijna eng. Alsof ik moet afkicken van geluid.

Stilte is schaars. In thuisschool-, vakantie- en quarantaineweken is de stilte zelfs compleet verdwenen. Nergens te vinden. Hard, zacht, hoog, laag. Er is een continue stroom aan audio geproduceerd door mijn eigen kinderkoor, vermengd met een telefonerende, appel etende vriend, een aandacht vragend koffieapparaat, teamsvergaderingen en muziek op de radio.

Die waardeloze compositie begint met een irritante eerste noot. Om 6.30 uur gaat mijn persoonlijke wekker. Ik heb geen zonnetje, vogeltjes, radio of ritmische piep. Ik heb een dochter. Zij begint al voor mijn natuurlijke wekker met geluid. Het is net groundhog day. Ze wil iedere ochtend weer opnieuw weten hoe laat het is. Of het al tijd is om te praten. Na een grom van haar slaapdronken moeder wacht ze af tot het moment dan eindelijk komt.

En dan is het… showtime!! Ze kruipt uit haar holletje met de haren en de adem van een Neanderthaler. En ze staat meteen aan op hoog volume en met verhalen voor tien. Ze spaart ze ’s nachts op en overspoelt me met een woordenwaterval als ik net ontwaak. Geweldige ideeën, interessante dromen en kinderlijke zorgen. Heel lief, maar zo veel zo ’s ochtends vroeg.

Dan komen de nukkige jongens uit hun bed gesputterd. Verwijten heen en weer. De een maakte de ander wakker. De ander vond dat de één ook ‘serieus’ te hard lag te ademen. Ja, ademen ja. Een oeverloze discussie waarbij de geluiden natuurlijk ook nagedaan moeten worden. Minutenlang.

Na een gedwongen stakend vuren, begint het vragenuurtje. Boterhammen, melk, sokken en tot slot de bonusvraag om een aanvulling op de chaos: de tv. Schreeuwende stripfiguren. Oké... Even dan… Als die vragen dan ook maar even stoppen.

Vervolgens is er het onmiskenbare geluid van ruzie. De tv moet uit. Schoolwerk wacht. De oudsten zijn bijna acht. Zelfstandig aan de slag dus, zodat mama toch nog gewoon kan werken, in stilte. Helaas. Het eerste halfuur vult de huiskamer zich met een melodisch gemopper. Een soort doorlopende up-tempo beat met daarin allerlei gevoelige noten. Hoe houd je een potlood ook alweer vast? Eraf-sommen?! Alweer eraf-sommen?! Ik kan niet hardop voorlezen als ZIJ (=zus) ook hardop voorleest.

Ergens op de achtergrond is het wel stil. Te stil. Daar bereidt een kleuter zich in het geheim voor op een explosie. Hij bouwt een geluidbom. En zijn grote broer is het doelwit. En die trapt vol overtuiging in de val. Hij gaat kijken waar die stilte vandaan komt.

Hij steekt zijn gezicht om de hoek en dan ziet hij hoe zijn kaplabouwwerk van 3 dagen noeste arbeid slechts één zucht verwijderd is van instorting. De schreeuw lijkt vertragend door de ruimte te gaan ‘Neeeeee, ro…tttt…ki….ndddddd.’ Een oneindig gekletter van houten plankjes wordt opgevolgd door agressieve oergeluiden van twee leeuwenwelpjes die vechten voor hun positie in de groep.

Waar is het hoofd van het gezin op dat moment? De pater familias? O, die zit boven achter de campingtafel met de deur dicht en een muziekje aan. Maar de rollen zijn ook zeker weleens omgekeerd hoor. We lossen elkaar af namelijk. Die tijdelijk isolatie is trouwens niet zaligmakend, want het geluid heeft schijt aan betonnen muren en rustgevende muziekjes. Het doet ruiten barsten en vloeren trillen. En geluid kan ook zelfstandig de trap op lopen en de deur open gooien.

Soms zet ik gewoon het geluid in een teamsvergadering juíst even aan. Medeleven krijg je niet, daar moet je om vragen. Het mooie is dat er bij kinderloze collega’s na een enkele minuut al een frons en een kleine ergernis ontstaat. ‘Uh, Janneke, je hebt je geluid aan staan.' Ja! Inderdaad ja. Ik zou het wel uit willen zetten hoor, dat geluid, maar dan niet alleen voor jullie. One for all, all for one!

Na een dag vol input uit de computer, uit de huiskamer, de wc, de kinderslaapkamers is het tijd voor rust. Mijn vriend ziet rust anders dan ik. Hij zet ’s avonds graag een plaatje op. Ik laat hem, want hij bedoelt het goed. En het is natuurlijk eigenlijk wel gezellig, zo’n muziekje op de achtergrond. Het is goed geluid.

Maar toch, goed geluid, is ook geluid. Bovendien hoor ik geen muziek, maar kinderstemmetjes. Dat is al bijna acht jaar zo. Elke uithaal, elke rap en elke viool klinkt voor mij als kindergehuil of -geschreeuw. Vaak meerdere keren binnen hetzelfde nummer. Ik hoor, ik hoor, wat jij niet hoort. Hoe vaak ik al onderaan de trap heb staan luisteren met ingehouden adem. Laat het mijn verbeelding zijn, alsjeblieft! Ik verlang zo naar stilte.

Maar vandaag is iedereen weg, naar school (het kan dus toch!) en nu is het stil in huis. Echt stil. Nou ja, ik hoor weleens een trein of een vogeltje. Ik zou willen zeggen dat ik de chaos ook een beetje mis, voor een mooi rond verhaal. Maar dat is niet zo. Ik mis er geen decibel van. Ik houd van deze mute-stand. Weet je wat, sorry collega’s, vandaag is het mute-dag voor deze werkende moeder.

Sssst.