Kleine, vochtige oogjes kijken me aan. Vanuit een hoofdje dat steeds roder wordt. Opperste concentratie. Dan een oorverdovend, knetterend geluid. Hij loopt leeg. Mijn zoon loopt leeg.
Het is 8.15 uur ’s ochtends. Ik ben al laat. Zielig, laat, zielig, laat. Mijn emoties gaan de strijd met elkaar aan. Oké, eerst zielig maar aan het woord laten. Duizend doekjes verder, til ik mijn zoon op. Op mijn arm draag ik hem naar het bad. Mijn lichtblauwe colbert sterft onder zijn plakkerige billetjes. Het maakt niet uit. Janneke. Het. Maakt. Niet. Uit.
Zoonlief voelt een beetje warm. En ziet bleekjes.
8.25 uur. Ik doe een poging om te overleggen met mijn man. Twee uitgelaten, schreeuwende, dansende en zingende kleuters blokkeren onze geluidsgolven. Hij heeft afspraken, ik ook. Wiens afspraken zijn belangrijker? En hoe leg je je baas uit dat je wéér thuis moet blijven?
De R is namelijk alweer een tijdje in de maand. Bij ons in het kwadraat. Ollie Oorontsteking, Gerard Griep, Kiki Kots en Ali Algehele Malaise zitten bij ons dagelijks aan de ontbijttafel. Ik heb ze zelf ook allemaal al de hand geschud. Maar ze echt binnenlaten en verwelkomen, daar heb ík geen tijd voor. De rest van het gezin heeft ze als ware familieleden omarmd. En ze lijken niet van plan om nog ooit weg te gaan.
De thermometer bepaalt het vervolg van deze ochtend. Geen koorts. Dus naar het kinderdagverblijf. Want papa en mama moeten werken. Dat hebben we zo bedacht. Met elkaar. Met de maatschappij. De vrije dagen zijn ook al wel op tot Kerst. En ‘hij heeft het daar toch ook heel fijn.’ Mijn moederhart bloedt. En als ik mijn kleine vriend gedag zeg, blijkt dat Victor Verlatingsangst vandaag besloot zich ook aan te sluiten bij de Club van slechte vrienden. Dikke kus, kleine vent. Niet omkijken.
De snelweg verandert in een emotionele achtbaan. Ik ben ingestapt, zit strak in de gordels en weet welke loopings ik ga tegenkomen vandaag. Dat gevoel dat de wereld op zijn kop staat. Dat het niet klopt.
Bijna bij kantoor. Kriebels in mijn buik. Of… Verrek ja, het zijn geen kriebels, het is Dolly Diarree die naast me zit. Hè, gezellig, mijn dag kan niet meer stuk.
Reactie plaatsen
Reacties